musical

The sound of music

Al van kinds af aan ben ik bezig met zang, toneel en dans. Maar als je net moeder geworden bent las je een pauze in. Niet dat je er geen zin in hebt, maar omdat je een heel ander leven krijgt. Ik begon het enorm te missen en toen ik 2 jaar geleden in een plaatselijk krantje een heel kleine advertentie vond voor een auditie voor de sound of music was mijn interesse direct gewekt. Ik schreef me meteen in, en met mijn leeftijdscategorie bleek er maar 1 echte rol beschikbaar te zijn. Maria. Ik had niet de illusie (maar wel de hoop) dat ik de hoofdrol zou krijgen, maar ging toch vol enthousiasme en met het lood in mijn schoenen naar de auditie. Toen ik aan de beurt was om auditie te doen was ik zo nerveus dat ik over de drempel struikelde en zo de auditieruimte in kwam vallen. Nouja... een onvergetelijke indruk zullen we maar zeggen. Toen we allemaal aan de beurt waren geweest en weer binnen moesten komen stootte ik met mijn schouder tegen de deurpost. Weer niet zo'n denderende entree zal ik maar zeggen. En toch... wonder boven wonder.... kreeg ik de rol!

 

(ik met pruik en kostuum. onherkenbaar!)

 

 

De Sound of music. Wie kent het verhaal niet? (waarschijnlijk de jongere generatie onder ons) Het verhaal gaat over een jonge vrouw die in opleiding is om non te worden. Maar eigenlijk is ze totaal niet geschikt voor die roeping. Ze wordt door moeder overste een tijdje weg gestuurd naar een weduwnaar die kapitein bij de marine is en na de dood van zijn vrouw voor 7 kinderen moet zorgen. Dit doet hem te veel aan zijn vrouw denken dus hij vlucht in andere bezigheden en laat de zorg voor de kinderen over aan de kinderjuf. De band tussen hem en zijn kinderen verwatert hierdoor nogal en zijn kinderen pesten expres alle kinderjuffen weg omdat ze dan tenminste hun vader weer eens zien. Maria is dus de volgende gouvernante die aangesteld wordt en natuurlijk doen de kinderen er in het begin alles aan om haar weg te krijgen. Toch ontstaat er al snel een band tussen Maria en de kinderen en leren zij hoe ze weer echt kind mogen zijn. Hoewel de kapitein eigenlijk met een barones wilde trouwen om zijn kinderen weer een moeder te geven wordt hij verliefd op de onstuimige en vrolijke Maria (die niet echt in een keurslijf past) Zij trouwen net als WO2 begint en wanneer zij terug komen van hun huwelijksreis blijkt dat zij met het hele gezin moeten vluchten omdat de kapitein anders in dienst moet treden bij het leger van het derde rijk.

 

 (mijn lieftallige geadopteerde gezin)

 



De repetitie periode was geweldig. Al snel vormden we met zijn allen een echte toneelfamilie waarin iedereen het met iedereen kon vinden en serieus werken samen kon gaan met lol hebben en een geintje op zijn tijd. Ineens was ik moeder van wel 14 kinderen! (mijn eigen twee niet meegerekend) Want er was een dubbelcast voor de kinderen. Wat vond ik dat leuk! Hoewel ik in het begin enorm veel moeite had om al die namen te onthouden, zowel de toneelnamen als de echte namen, sloot ik ze stuk voor stuk in mijn hart en voelde ik me steeds meer een echte surrogaatmoeder worden. Het leukste vond ik nog dat ik met iedereen contact had. Niet alleen de acteurs en de kinderen, maar ook de muzikanten, de toneelmeesters, licht, geluid en natuurlijk het bestuur. Ik vond hecht mijn eigen ik weer een stuk terug en genoopt met volle teugen. Natuurlijk heb ik wel mijn momenten gehad als ik naar de teksten keek van: oh mijn god! waar ben ik aan begonnen. ik wist niet dat het zo veel tekst was! maar ik heb geen moment gedacht dit kan ik niet of dit doe ik niet. Ik wilde er vol voor gaan en dat heb ik gedaan.

 

(ik en mijn prachtige kinderen, althans....de ene helft dan)

 

En toen kwamen de uitvoeringen. 6 uitverkochte volle zalen. Dat betekent een hoop spanning, goede concentratie, meligheid (van de zenuwen) en een hele goede conditie. De première ging super en de volgende uitvoeringen leken alleen nog maar beter te gaan. Met zijn allen hebben we er een knallende voorstelling van gemaakt die velen in het publiek tot tranen hebben geroerd. Het grappigste vond ik nog wel denk ik, dat ik na de première tijdens het gala totaal anoniem door de ruimte   kon lopen. Geen mens die me herkende zonder mijn pruik en dus met mijn rode haren en mijn tatoeage.  Het moeilijkste vond ik echte,r naderhand het afscheid nemen van iedereen. maar weinigen van ons konden hun ogen droog houden. Vooral toen ik afscheid van de kinderen moest nemen leek er geen einde aan mijn wateroogjes te komen. Het is een diep gat waar je dan in terecht komt als je ineens geen toneel meer hebt en al die contacten moet missen. Gelukkig bestaat er zoiets als social media en een reünie. En nu maar wachten op de volgende productie. Hopen dat je door de audities komt oude en nieuwe mensen leren kennen en er weer vol voor gaan.

 

 

scrooge 

Het  is alweer 4 maanden geleden dat we de afsluiting hadden van scrooge de musical. Het avontuur dat ik samen met STEMP ben aangegaan na de productie van the sound of music. Het is altijd spannend om een nieuw project in te gaan. Kom ik wel door de audities heen? krijg ik wel een (leuke) rol? Is de cast nog wel net zo gezellig als de vorige keer?

 Of je nu eerder ene hoofdrol hebt gehad of niet, voor mij bleef het precies hetzelfde. Ik wilde zoooo graag meedoen dat ik bij de audities niet voor 1 rol auditeerde, maar voor alle vrouwelijke rollen die maar enigszins in mijn leeftijdscategorie paste. Een hele dag was ik aanwezig en deed ik de ene na de andere auditie. Dat op zich was al een heerlijke ervaring. Oude bekenden terugzien en bijkletsen, nieuwe mensen leren kennen.... me helemaal uit kunnen leven tijdens de audities zelf en wat voor mij het belangrijkste was... het bestuur en de regisseuse ervan kunnen overtuigend at ik meer dan 1 soort rol kan spelen.

En dat lukte! ik werd gevraagd om 2 rollen voor mijn rekening te nemen die qua karakter enorm uit elkaar lagen. Een moederrol die mij van nature al op mijn lijf geschreven is, en de rol van bourgondische en uitbundige dame. een echt feestbeest. Wat een vette uitdaging was dat! Nee het was geen hoofdrol, maar dat interesseert mij helemaal niet. Als ik mezelf maar kan uitdagen in een rol om me verder te ontwikkelen, meer te leren.

En doordat ik veel minder vaak het podium op hoefde, kwam ik erachter dat ik in de vorige productie aardig wat had gemist aan bonding met de rest van de cast. Een heel nieuwe ervaring maar net zo leuk.

het was weer een prachtige ervaring en een geweldig avontuur om te zien hoe een groep mensen vanuit het niets zoiets krachtigs en moois neer kunnen zetten. Als een taart die wordt gebakken, vanaf de bloem tot een volledig gedecoreerde taart met kers om het af te maken. De foto's zal ik ook zeker plaatsen zodra het me lukt.

Ik kijk nu al uit naar de volgende productie en ik hoop maar dat ik ook hier weer deel van uit mag maken.